Küçük Bulut Maviş

"Küçük Bulut Maviş" adlı öyküyü hiçbir yerde okumadınız daha önce. Sevgili arkadaşım Mustafa Atış, dün blogumuz için bana doğum günü hediyesi olarak yazdı. Kendisinden bir yazı istedim, "biraz içselleştirmem gerek" deyip iki saat sonra Ahmet Selim için bir öykü yazdığını söyledi, o okudu ben mutluluktan ağladım, tıpkı Maviş gibi... İşte o heyecanla yayınlıyoruz bugün Maviş'i.
TRT'de yıllarca birbirinden güzel çocuk programına imza atan,  TRT Çocuk'ta yayınlanan Rüzgar Gülü'nün yapımcı yönetmeni, müthiş enerjisiyle gönlümüzün birincisi Mustafa Atış'a teşekkür ederiz.

KÜÇÜK  BULUT  MAVİŞ

Küçük bulut Maviş gökyüzünde yaşıyordu…

En sevdiği şey rüzgara kendini bırakıp biiiir o yana biiir bu yana salınmaktı…

Tıpkı salıncakta sallanan çocuklar gibi…

Günlerden bir gün. yine böyle gökyüzünde salınırken Maviş bulutu anlayamadığı bir şey alttan dürttü..

Maviş ne olduğunu anlayamadı….

Birden aşağı baktı…

Aşağıda bir çocuk, annesinin elini tutmuş, kendisine bakıyorlardı…

Maviş, ne olduğunu anlayamadı…

Küçük çocuk hem ağlıyor hem de inatla Maviş’i işaret ediyordu…

Maviş, hala ne olduğunu anlayamadı…

Annesi çocuğunu sakinleştirmeye çalışıyordu.

Maviş biraz daha aşağıya bakınca tam altından sarkan upuzuuuuun bir  ip gördü…

Buna bir anlam veremedi…

Maviş bulutu az önce dürten şey tam altındaydı…

Maviş, ne olduğunu anlamaya çalışıyordu…

Eğildi, eğildi ve ipin bağlı olduğu şeyi görmeye çok yaklaştı…

Biraz daha eğildi..

Nerdeyse tepetaklak olacaktı ki, ipe bağlı olan şeyi fark etti…

Bu neydi biliyor musunuz?

Bu, kıpkırmızı sevimli bir uçan balondu…

Maviş şimdi olup biten her şeyi anlamıştı…

Demek ki küçük çocuk bu kırmızı uçan balonu elinden kaçırmış, kırmızı uçan balon  da uçarak tam mavişin altına çarpmıştı…

Acaba, bu balonu çocuğa nasıl geri verebilirdi ki?

Maviş bu duruma o kadar üzüldü, o kadar üzüldü ki

mavi rengi griye dönüşmeye başladı…

Gri renk yağmur demekti…

Maviş, büyükannesinin sözlerini hatırladı…

Büyükannesi “yağmur bulutu haline geldiğimizde ağırlaşır, yeryüzüne yaklaşırız” demişti…

Maviş bunları düşündükçe rengi koyulaşıyor, rengi koyulaştıkça ağırlaşıyor, ağırlaştıkça küçük çocuk ve annesine yaklaşıyordu…

Rengi o kadar koyulaştı ki, neredeyse yağmur olup

yağacaktı…

Maviş oluşan bu duruma sevinmeye başladı… Ağırlaştıkça altından sarkan ip neredeyse küçük çocuğun uzanmış eline değecekti…

Maviş, ipin çocuğun eline değmesi için olağanüstü bir çaba harcadı…

Yaklaştı, yaklaştı…

Ve sonunda küçük çocuk balonun ipini tuttu…

Annesi ve küçük çocuk çok sevindi…

Maviş’te tabii ki…

Sevinçten yağmur olup yağdı ve kuş gibi hafifleyip yeniden gökyüzüne yükseldi…

Aşağıda küçük çocuk ve annesi yağmurdan ıslanmışlardı…

Ama herkes çok mutluydu…

Yağmurdan sonra güneş çıktı…

Güneş, Maviş’e göz kırpıyordu…

Her mutlu yağmurdan sonra olduğu gibi, birdenbire ortalığı rengarenk koskoca bir gökkuşağı kapladı…

Gökten üç elma düşmüş, biri bu hikayeyi anlatana, biri dinleyene, biri de Ahmet Selim'e...